در عرش بپاشند اگر بوی تنت را
ترسم بربایند ملائک بدنت را
میخانه بپیچندبر این ارض و سماوات
یک دم بگشایند کمی از دهنت را
برچشم سیاه تو اگر راه بیابند
ترکش ننمایند؛ بهشت عدنت را
در حلقه و سرحلقه شدی تا که دمادم
افزوده کنی دامنه ی انجمنت را
از روز ازل حک شده برپهنه ی سینه
برگنبد دوار صدای سخنت را
حالا علی و فاطمه یادت که می افتند
هر روز ببوسند شبیهت حسنت را
هر چند که عادت شده مشکل بنویسم
این مرتبه را آمدم از دل بنویسم
تصمیم گرفتم که کنار تو رسیدم
شش بیت غزل جای نوافل بنویسم
آرام در آغوش تو چون موج پریشان
بنشینم و از لذت ساحل بنویسم
حس می کنم هر بار کریمه شدنت را
شرمنده که باید دل غافل بنویسم
وقتی که نمک گیر تو خضر است چگونه
عنوان خودم را به تو سائل بنویسم
آنقدر ارادت به تو دارم که محال است
در شرح کرامات دلایل بنویسم
از شعر بنا نیست که آرایه ببارد
این مرتبه را آمدم از دل بنویسم
مثل بارانی که بر چشم سراب افتاده است
ماه امشب روی دست بو تراب افتاده است
تا که مثل تاک بانی خماری ها شود
رشته ی گیسوی تو در پیچ و تاب افتاده است
زعفران لبهات و لحنت از عسل شیرین تر است
با وجود تو دهان حور آب افتاده اشست
تا مبادا پشت خورشید از نگاهت خم شود
از نوک چانه به پیشانی نقاب افتاده است
در خصائص نقل کرده شیخ کلباسی چنین
تو به قدری عالمی پیشت کتاب افتاده است
پادشاهی جهان یا که غلامی حسین (ع ) ؟
روبروی تو دو حق انتخاب افتاده است
مادرت گرداند قنداق تو را دور حسین (ع)
قبل تو از چشم اهل خانه خواب افتاده است
" آمدی جانم به قربانت ولی قبل تو بر "...
روی دست فاتح خیبر طناب افتاده است
بعد از این شرمندگی را بیشتر حس می کنی
تا عمود خیمه ات پیش رباب افتاده است
