بر فراز خیزران سر دیدنی است
هر چه در اوج است بهتر دیدنی است
آن سه شعبه تیر پست حرمله
بر گلوی ناز اصغر دیدنی است
هیچ کس را چشم بد دیدن نبود
بر زمین مرگ صنوبر دیدنی است
لحظه های تلخ بی بابا شدن
ناله جانسوز دختر دیدنی است
در میان طرحی از فریاد و خون
لاله های سرخ پرپر دیدنی است
آیه ها را نیز از سر بشنوید
نیزه او را گشت منبر!دیدنی است
قرن ها رفته است و باز آیینه
آه سرد و دیده ی تر دیدنی است!
در اتاق بدنش غنچه ی بی تاب شده
مثل یک عکس که با میخ درش قاب شده
تق تق پای کسی بر سر مسمار در است
به گمانم که به لالای همان خواب شده
یک گل یاس که با غنچه در آتش می سوخت
مثل یک شمع که در شعله ی خود آب شده
به کدامین گنه آتش زده اندش شاید
جرمش این بود که مهریه ی او آب شده
آسمان در حق شب شدو بر صفحه ی آن
محسن وفاطمه چون اختر و مهتاب شده
از همان لحظه که مسمار به جانش افتاد
چیدن غنچه ی شش ماهه کمی باب شده
فاطمه کو که ببیند گل شش ماه رباب
روی دستان پدر بوده وسیراب شده
مرقد محسن او در بدنش بود ولی
قبر شش ماهه علی، سینه ی ارباب شده
یوسف شهر شده محو تماشای شما
دوک نخ ریخته عالم به قدمهای شما
تو مجزا ز جهانی و حکومت داری
من گدا هستم و آواره ی دنیای شما
ارزش زندگی روی زمین از این است
چون خودش را زده چندی به کف پای شما
جوهر و کاغذ من رو به تمامی اما
بر نیامد قلمم از پس املای شما
حاتم طائی و کلِ کرمش چیزی نیست
تخت شاهی کریمانِ جهان جای شما
وقت افطار و سر سفره ی تو فهمیدم
نرسد قند به شیرینی خرمای شما
لحن بابا بود لحن گفت و گوی فاطمه
با محمد مو نمی زد خلق وخوی فاطمه
در عبادت،در اطاعت،در نجابت بی نظیر
آب می شوید خودش را در وضوی فاطمه
ماه، ماتِ هیبت خورشیدگونش می شود
می نشیند با خجالت روبروی فاطمه
مردم عالم همه در آرزوی جنت اند
جنت امّا بی گمان در آرزوی فاطمه!
اهل کوفه نیستیم وما غلام حیدریم
تا نیابد بغض راهی تا گلوی فاطمه...
شیعه ایم و دایمأ مستِ سبوی مرتضی
شیعه ایم و دایمأ مستِ سبوی فاطمه
می رسد از راه روزی قایم آل علی
کوچه ها میگیرد از نو باز بوی فاطمه
راهیِ میخانه ی عشقیم،
مقصد دور نیست:
کوچه ی احساس ـ نبش ِنور ـ کوی فاطمه
کسی شبیه تو اصلا در این حوالی نیست
و آسمان نگاهی پر از زلالی نیست
غروب کرد غزل با سکوت کبرایت
هنوز زمزمه اش روبه راه و عالی نیست
چگونه پر بگشایم به سوی فرداها
که شوق پر زدنم با شکسته بالی نیست؟
ورق بزن همه ی روزهای خیسم را
ببین عزیز! که جز دوریت ملالی نیست
طلوع کن که دل از انتظار لبریز است
نگو برای رسیدن دگر مجالی نیست
زمین و پنجره و کوچه هم یقین دارند
کسی شبیه تو اصلا در این حوالی نیست
با بازی بی تیله کنار آمده ام
پشت قفس و میله کنار آمده ام
پرواز به روحیات من ناساز است
با ماندن در پیله کنار آمده ام
