سلیمان فاضل زاده

یوسف شهر شده محو تماشای شما

دوک نخ ریخته عالم به قدمهای شما 

تو مجزا ز جهانی و حکومت داری

من گدا هستم و آواره ی دنیای شما 

ارزش زندگی روی زمین از این است

چون خودش را زده چندی به کف پای شما

جوهر و کاغذ من رو به تمامی اما

بر نیامد قلمم از پس املای شما 

حاتم طائی و کلِ کرمش چیزی نیست

تخت شاهی کریمانِ جهان جای شما 

وقت افطار و سر سفره ی تو فهمیدم

نرسد قند به شیرینی خرمای شما